नेपालका युवाहरू विगत ७० वर्षदेखि लडिरहेका छन् । नेपालको स्वाधीनता र देशको भविष्यका लागि नेपालका युवाहरू सङ्घर्ष गर्दै आइरहेका छन् र आज पनि जारी छ । मलाई सम्झना छ । पञ्चायतका विरुद्ध काठमाडौँमा महेन्द्रको सालिकमा उक्लने युवाहरूले सोच्दै थिए होलान्, सायद उनीहरू सोच्दै थिए होलान्– म मरे पनि देश स्वाधीन बन्नेछ । त्यति बेला महेन्द्रको सालिक तोड्न उक्लने युवाहरूलाई प्रहरीले गोली हान्दै ढाल्दै गर्यो तर युवाहरू आत्मसमर्पण गरेनन् । तपाईंहरूले इतिहास सुन्नुभएको राणाविरोधी आन्दोलनमा संलग्न युवाहरूलाई कलेजबाट, क्लबबाट गिरफ्तार गरे । उनीहरूले आत्मसमर्पण गरेनन् । राणाहरूले आत्मसमर्पण गराउन खोज्दा युवाहरूले आफ्नो जीवन बलिदान गरे तर झुकेनन् । उनीहरूले देशको भविष्यको सपना बोकेका थिए र आफ्नो जीवन आहुति दिए । उनीहरू सोच्थे होलान्– हामी मरेर गए पनि देश तानाशाही शासनको चङ्गुलबाट मुक्त हुनेछ ।
हामी युवा हुँदा कहिलेकहीँ यो रातो ब्यानर ओढेर पनि सुत्ने गथ्र्यौं र सपना देख्थ्यौँ । हामीसँग राम्रो खाने र लगाउने नै हुँदैनथ्यो । हामी काठमाडौँका गल्लीहरूमा बसेर सपना देख्थ्यौँ– एक दिन नेपालका जनता मुक्त हुनेछन् र नेपालका जनताले नयाँ भविष्य पाउनेछन् । हामीले दुःख उठायौँ भने नेपालका जनताले नयाँ भविष्य पाउँछन् भने हामी तयार हुनुपर्छ भन्ने कुरा सोच्थ्यौँ । तपाईंहरूजस्तै युवा हुँदा हामी कलेज छोडेर जनयुद्धमा हामफालेका थियौँ । हामीलाई प्रचण्ड, बाबुराम, किरण र बादलहरूले एउटा सपना भरिदिनुभएको थियो– हाम्रो जीवनभन्दा प्यारो हाम्रो मुक्ति हो । हामीले जनयुद्धमा हामफाल्दाखेरि हामीले आफ्नो जीवनका बारेमा कहिल्यै सोचेनौँ । हामी मर्छौ कि बाँच्छौँ, त्यो थाहा थिएन तर हाम्रो एउटै सपना थियो– जनताको सपनालाई पूरा गर्ने हाम्रो सपना थियो । तानाशाही सत्तालाई पराजित गरेर जनताको सपना स्थापित गर्ने हाम्रो सपना थियो । हामी हजारौँ युवा त्यो अभियानामा लामबद्ध बनेका थियौँ । हामीलाई थाहा छ– हजारौँ कमैयाहरू जमिनदारको घरबाट विद्रोह गरेर हाम्रो पार्टीमा आउनुभएको थियो । हामी सोच्थ्यौँ– जनताको शासन व्यवस्था स्थापना भएको खण्डमा यहाँ कोही कमलहरी हुनुपर्ने छैन । युवाहरू विदेशीको गुलाम बन्नुपर्ने छैन । यहाँका जमिनदार र तानाशाहहरूलाई धुलोमा मिलाइनेछ र जनताको व्यवस्था स्थापना हुनेछ भन्ने सपना देख्थ्यौँ । तर त्यो आजसम्म पूरा भएको छैन । म युवाहरूलाई भन्ने गर्छु– त्यो सङ्घर्षमा आज तपाईंहरू आइपुग्नुभएको छ । सायद युवाहरूको पनि त्यो सपना छ, यो देशलाई मुक्त गर्ने र स्वाधीन बनाउने सपना ।
विगत ७० बर्षदेखि चलेको आन्दोलन आज तपाईंहरूसँग पनि मिसिएको छ । नेपालमा गाउँगाउँमा जरा गाडेर बसेको सामन्तवाद ध्वस्त भएको छ । विदेशीको इसारामा चल्ने विदेशी दलालहरू, लुटेराहरूलाई गाउँगाउँबाट लखेट्नु पर्छ । नेपालका युवाहरूलाई विदेशमा बेचिएको छ । युवाहरूको ठूलो शक्ति विदेश पलायन भएको छ । युवाहरू विदेशीको खेलौना बनेका छन् । २१ औँ शताब्दीमा पनि १८ औँ र सत्रौँ शताब्दीको जस्तो हालत भोग्नु परिरेहेको छ । हाम्रा युवाहरूलाई जङ्गलको बाटो अमेरिका पुर्याउने र किनबेच गर्ने काम भइरहेको छ । नेपालका दिदीबहिनीहरूलाई विदेशका सडकमा उभ्याएर मोलमोलाइ गरी बेच्ने काम भएको छ जसरी १८ औँ शताब्दीमा अमेरिकामा काला जातिहरूलाई सिक्रीले बाँधेर गोराहरूले बेच्ने गर्दथे र वस्तुको जस्तै व्यापार गर्ने गर्दथे ।
हामी देशमा समाजवाद ल्याउन चाहने यो देशका क्रान्तिकारी युवाहरू, हरेकपल्ट विद्रोह गरेर तानाशाहरूलाई पछार्न सफल युवाहरूले आज १८ औँ शताब्दीको जस्तो अवस्था भोग्न बाध्य हुनुपरेको छ । हाम्रा युवाहरू बेचिँदा राज्य टुलुटुलु हेरेर बस्छ । सरकारको काम भनेको युवाहरूलाई विदेशमा बेच्नु हो । कुनै बेला अफ्रिकाका शासकहरू युवाहरूलाई बेचेर खान्थे । आज नेपालका हरेक शासकहरू युवकयुवतीहरूलाई बेचेर महल बनाउनेहरू प्रजातन्त्रको डिङ हाँक्दैछन् । नेपालमा यहीँ भएका मात्र होइन, विदेशमा बेचिएका ६०–७० लाख युवाले तपाईंहरूलाई हेरिरहेका छन् । देश र विदेशमा छरिएर रहेका युवकयुवतीहरूलाई तपाईंहरूले विश्वास दिलाउनुपर्छ । युवा सङ्गठनले अपिल गर्नुपर्छ– देश लुट्न नदिने हामी छौँ र देश लुट्नबाट बचाउने हामी छौँ भनेर । जसरी अग्रजहरूले बलिदान गरेका थिए त्यसरी हामी बलिदान गर्छौँ भनेर विश्वास दिलाउनुपर्छ । जसरी अग्रजहरूले जेल, नेल र यातना भोगेका थिए, जसरी घरबार त्यागेका थिए, देशलाई मुक्त गर्नका लागि होमिएका थिए । म राता टिसर्ट लगाएका युवालाई अपिल गर्न चाहन्छु– तपाईंहरूले यो देशलाई मुक्त गर्न तयार छाैँ भनेर आमयुवालाई आह्वान गर्नुपर्ने हुन्छ ।